مثنوی معنوی/تفسیر گفتن ساحران فرعون را در وقت سیاست با او کی لا ضیر انا الی ربنا منقلبون
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر پنجم مثنوی (تفسیر گفتن ساحران فرعون را در وقت سیاست با او کی لا ضیر انا الی ربنا منقلبون) از مولوی |
' |
نعرهی لا ضیر بشنید آسمان | چرخ گویی شد پی آن صولجان | |
ضربت فرعون ما را نیست ضیر | لطف حق غالب بود بر قهر غیر | |
گر بدانی سر ما را ای مضل | میرهانیمان ز رنج ای کوردل | |
هین بیا زین سو ببین کین ارغنون | میزند یا لیت قومی یعلمون | |
داد ما را داد حق فرعونیی | نه چو فرعونیت و ملکت فانیی | |
سر بر آر و ملک بین زنده و جلیل | ای شده غره به مصر و رود نیل | |
گر تو ترک این نجس خرقه کنی | نیل را در نیل جان غرقه کنی | |
هین بدار از مصر ای فرعون دست | در میان مصر جان صد مصر هست | |
تو انا رب همیگویی به عام | غافل از ماهیت این هر دو نام | |
رب بر مربوب کی لرزان بود | کی انادان بند جسم و جان بود | |
نک انا ماییم رسته از انا | از انای پر بلای پر عنا | |
آن انایی بر تو ای سگ شوم بود | در حق ما دولت محتوم بود | |
گر نبودیت این انایی کینهکش | کی زدی بر ما چنین اقبال خوش | |
شکر آنک از دار فانی میرهیم | بر سر این دار پندت میدهیم | |
دار قتل ما براق رحلتست | دار ملک تو غرور و غفلتست | |
این حیاتی خفیه در نقش ممات | وان مماتی خفیه در قشر حیات | |
مینماید نور نار و نار نور | ورنه دنیا کی بدی دارالغرور | |
هین مکن تعجیل اول نیست شو | چون غروب آری بر آ از شرق ضو | |
از انایی ازل دل دنگ شد | این انایی سرد گشت و ننگ شد | |
زان انای بیانا خوش گشت جان | شد جهان او از انایی جهان | |
از انا چون رست اکنون شد انا | آفرینها بر انای بی عنا | |
کو گریزان و انایی در پیش | میدود چون دید وی را بی ویش | |
طالب اویی نگردد طالبت | چون بمردی طالبت شد مطلبت | |
زندهای کی مردهشو شوید ترا | طالبی کی مطلبت جوید ترا | |
اندرین بحث ار خرده رهبین بدی | فخر رازی رازدان دین بدی | |
لیک چون من لمن یذق لم یدر بود | عقل و تخییلات او حیرت فزود | |
کی شود کشف از تفکر این انا | آن انا مکشوف شد بعد از فنا | |
میفتد این عقلها در افتقاد | در مغا کی حلول و اتحاد | |
ای ایاز گشته فانی ز اقتراب | همچو اختر در شعاع آفتاب | |
بلک چون نطفه مبدل تو به تن | نه از حلول و اتحادی مفتتن | |
عفو کن ای عفو در صندوق تو | سابق لطفی همه مسبوق تو | |
من کی باشم که بگویم عفو کن | ای تو سلطان و خلاصهی امر کن | |
من کی باشم که بوم من با منت | ای گرفته جمله منها دامنت |