مثنوی معنوی/تفسیر و ان یکاد الذین کفروا لیزلقونک بابصارهم الایه
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر پنجم مثنوی (تفسیر و ان یکاد الذین کفروا لیزلقونک بابصارهم الایه) از مولوی |
' |
یا رسولالله در آن نادی کسان | میزنند از چشم بد بر کرکسان | |
از نظرشان کلهی شیر عرین | وا شکافد تا کند آن شیر انین | |
بر شتر چشم افکند همچون حمام | وانگهان بفرستد اندر پی غلام | |
که برو از پیه این اشتر بخر | بیند اشتر را سقط او راه بر | |
سر بریده از مرض آن اشتری | کو بتگ با اسب میکردی مری | |
کز حسد وز چشم بد بیهیچ شک | سیر و گردش را بگرداند فلک | |
آب پنهانست و دولاب آشکار | لیک در گردش بود آب اصل کار | |
چشم نیکو شد دوای چشم بد | چشم بد را لا کند زیر لگد | |
سبق رحمتراست و او از رحمتست | چشم بد محصول قهر و لعنتست | |
رحمتش بر نقمتش غالب شود | چیره زین شد هر نبی بر ضد خود | |
کو نتیجهی رحمتست و ضد او | از نتیجهی قهر بود آن زشترو | |
حرص بط یکتاست این پنجاه تاست | حرص شهوت مار و منصب اژدهاست | |
حرص بط از شهوت حلقست و فرج | در ریاست بیست چندانست درج | |
از الوهیت زند در جاه لاف | طامع شرکت کجا باشد معاف | |
زلت آدم ز اشکم بود و باه | وآن ابلیس از تکبر بود و جاه | |
لاجرم او زود استغفار کرد | وآن لعین از توبه استکبار کرد | |
حرص حلق و فرج هم خود بدرگیست | لیک منصب نیست آن اشکستگیست | |
بیخ و شاخ این ریاست را اگر | باز گویم دفتری باید دگر | |
اسپ سرکش را عرب شیطانش خواند | نی ستوری را که در مرعی بماند | |
شیطنت گردن کشی بد در لغت | مستحق لعنت آمد این صفت | |
صد خورنده گنجد اندر گرد خوان | دو ریاستجو نگنجد در جهان | |
آن نخواهد کین بود بر پشت خاک | تا ملک بکشد پدر را ز اشتراک | |
آن شنیدستی که الملک عقیم | قطع خویشی کرد ملکتجو ز بیم | |
که عقیمست و ورا فرزند نیست | همچو آتش با کسش پیوند نیست | |
هر چه یابد او بسوزد بر درد | چون نیابد هیچ خود را میخورد | |
هیچ شو وا ره تو از دندان او | رحم کم جو از دل سندان او | |
چونک گشتی هیچ از سندان مترس | هر صباح از فقر مطلق گیر درس | |
هست الوهیت ردای ذوالجلال | هر که در پوشد برو گردد وبال | |
تاج از آن اوست آن ما کمر | وای او کز حد خود دارد گذر | |
فتنهی تست این پر طاووسیت | که اشتراکت باید و قدوسیت |