مثنوی معنوی/تتمهی اعتماد آن مغرور بر تملق خرس
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر دوم مثنوی (تتمهی اعتماد آن مغرور بر تملق خرس) از مولوی |
' |
شخص خفت و خرس میراندش مگس | وز ستیز آمد مگس زو باز پس | |
چند بارش راند از روی جوان | آن مگس زو باز میآمد دوان | |
خشمگین شد با مگس خرس و برفت | بر گرفت از کوه سنگی سخت زفت | |
سنگ آورد و مگس را دید باز | بر رخ خفته گرفته جای و ساز | |
بر گرفت آن آسیا سنگ و بزد | بر مگس تا آن مگس وا پس خزد | |
سنگ روی خفته را خشخاش کرد | این مثل بر جمله عالم فاش کرد | |
مهر ابله مهر خرس آمد یقین | کین او مهرست و مهر اوست کین | |
عهد او سستست و ویران و ضعیف | گفت او زفت و وفای او نحیف | |
گر خورد سوگند هم باور مکن | بشکند سوگند مرد کژسخن | |
چونک بیسوگند گفتش بد دروغ | تو میفت از مکر و سوگندش بدوغ | |
نفس او میرست و عقل او اسیر | صد هزاران مصحفش خود خورده گیر | |
چونک بی سوگند پیمان بشکند | گر خورد سوگند هم آن بشکند | |
زانک نفس آشفتهتر گردد از آن | که کنی بندش به سوگند گران | |
چون اسیری بند بر حاکم نهد | حاکم آن را بر درد بیرون جهد | |
بر سرش کوبد ز خشم آن بند را | میزند بر روی او سوگند را | |
تو ز اوفوا بالعقودش دست شو | احفظوا ایمانکم با او مگو | |
وانک حق را ساخت در پیمان سند | تن کند چون تار و گرد او تند |