مثنوی معنوی/به حیلت در سخن آوردن سایل آن بزرگ را کی خود را دیوانه ساخته بود
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر دوم مثنوی (به حیلت در سخن آوردن سایل آن بزرگ را کی خود را دیوانه ساخته بود) از مولوی |
' |
آن یکی میگفت خواهم عاقلی | مشورت آرم بدو در مشکلی | |
آن یکی گفتش که اندر شهر ما | نیست عاقل جز که آن مجنوننما | |
بر نیی گشته سواره نک فلان | میدواند در میان کودکان | |
صاحب رایست و آتشپارهای | آسمان قدرست و اختربارهای | |
فر او کروبیان را جان شدست | او درین دیوانگی پنهان شدست | |
لیک هر دیوانه را جان نشمری | سر منه گوساله را چون سامری | |
چون ولیی آشکارا با تو گفت | صد هزاران غیب و اسرار نهفت | |
مر ترا آن فهم و آن دانش نبود | وا ندانستی تو سرگین را ز عود | |
از جنون خود را ولی چون پرده ساخت | مر ورا ای کور کی خواهی شناخت | |
گر ترا بازست آن دیدهی یقین | زیر هر سنگی یکی سرهنگ بین | |
پیش آن چشمی که باز و رهبرست | هر گلیمی را کلیمی در برست | |
مر ولی را هم ولی شهره کند | هر که را او خواست با بهره کند | |
کس نداند از خرد او را شناخت | چونک او مر خویش را دیوانه ساخت | |
چون بدزدد دزد بینایی ز کور | هیچ یابد دزد را او در عبور | |
کور نشناسد که دزد او که بود | گرچه خود بر وی زند دزد عنود | |
چون گزد سگ کور صاحبژنده را | کی شناسد آن سگ درنده را |