مثنوی معنوی/باقی قصهی مهمان آن مسجد مهمان کش و ثبات و صدق او
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر سوم مثنوی (باقی قصهی مهمان آن مسجد مهمان کش و ثبات و صدق او) از مولوی |
' |
آن غریب شهر سربالا طلب | گفت میخسپم درین مسجد بشب | |
مسجدا گر کربلای من شوی | کعبهی حاجتروای من شوی | |
هین مرا بگذار ای بگزیده دار | تا رسنبازی کنم منصوروار | |
گر شدیت اندر نصیحت جبرئیل | مینخواهد غوث در آتش خلیل | |
جبرئیلا رو که من افروخته | بهترم چون عود و عنبر سوخته | |
جبرئیلا گر چه یاری میکنی | چون برادر پاس داری میکنی | |
ای برادر من بر آذر چابکم | من نه آن جانم که گردم بیش و کم | |
جان حیوانی فزاید از علف | آتشی بود و چو هیزم شد تلف | |
گر نگشتی هیزم او مثمر بدی | تا ابد معمور و هم عامر بدی | |
باد سوزانت این آتش بدان | پرتو آتش بود نه عین آن | |
عین آتش در اثیر آمد یقین | پرتو و سایهی ویست اندر زمین | |
لاجرم پرتو نپاید ز اضطراب | سوی معدن باز میگردد شتاب | |
قامت تو بر قرار آمد بساز | سایهات کوته دمی یکدم دراز | |
زانک در پرتو نیابد کس ثبات | عکسها وا گشت سوی امهات | |
هین دهان بر بند فتنه لب گشاد | خشک آر الله اعلم بالرشاد |