فرخی سیستانی (قصاید)/گر نه آیین جهان از سر همی دیگر شود
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | فرخی سیستانی (قصاید) (گر نه آیین جهان از سر همی دیگر شود) از فرخی سیستانی |
' |
گر نه آیین جهان از سر همی دیگر شود | چون شب تاری همی از روز روشنتر شود | |
روشنایی آسمان را باشد و امشب همی | روشنی بر آسمان از خاک تیره بر شود | |
روشنی بر آسمان زین آتش جشن سدهست | کز سرای خواجه با گردون همی همسر شود | |
آتشی کردهست خواجه کز فراوان معجزات | هر زمان گیرد نهادی، هر زمان دیگر شود | |
گاه گوهرپاش گردد، گاه گوهرگون شود | گاه گوهربار گردد، گاه گوهربر شود | |
گاه چون زرین درخت اندر هوا سر بر کشد | گه چو اندر سرخ دیبا لعبت بربر شود | |
گاه روی از پردهی زنگارگون بیرون کند | گاه زیر طارم زنگارگون اندر شود | |
گاه چون خونخوارگان خفتان به خون اندر کشد | گاه چون دوشیزگان اندر زر و زیور شود | |
گاه بر سان یکی یاقوتگون گوهرشود | گه بکردار یکی بیجادهگون مجمر شود | |
گاه چون دیوار برهون گرد گردد سربسر | گاه چون کاخ عقیقین بام زرین در شود | |
گه میان چشم نیلوفر زبانه بر زند | گاه دودش گرد او چون برگ نیلوفر شود | |
گه فروغش بر زمین چون لالهی نعمان شود | گه شرارش بر هوا چون دیدهی عبهر شود | |
سیم زر اندود گردد هر چه زو گیرد فروغ | زر سیم اندود گردد هر چه زو اخگر شود | |
گاه چون در هم شکسته مغفر زرین شود | گاه چون بر هم نهاده تاج پر گوهر شود | |
جادویی آغاز کردهست آتش ار نه از چه رو | گاه پشتش روی گردد گاه پایش سر شود | |
گاه چون برگ رزان اندر خزان لرزان شود | گاه چون باغ بهاری پر گل و پر بر شود | |
گه ز بالا سوی پستی باز گردد سرنگون | گه ز پستی برفروزد سوی بالا بر شود | |
گه معصفر پوش گردد گه طبرخون تن شود | گاه دیباباف گردد گه طرایفگر شود | |
گاه چون اشکال اقلیدس سر اندر سر کشد | گاه چون خورشید رخشنده ضیا گستر شود | |
نسبتی دارد ز خشم خواجه این آتش مگر | کز تفش خارا همی در کوه خاکستر شود | |
صاحب سید وزیر خسرو لشکرشکن | آنکه سهمش بر عدو هر ساعتی لشکر شود | |
جود لاغر گشته از دستش همی فربه شود | بخل فربه گشته از جودش همی لاغر شود | |
بر امید آنکه صاحب بر نهد روزی به سر | زر سرخ اندر دل خارا همی افسر شود | |
از پی آن تا ببرد حلق بدخواهان او | آهن اندر کان، بیآهنگر همی خنجر شود | |
ز آرزوی خاطب او، ناتراشیده درخت | هر زمان اندر میان بوستان منبر شود | |
تا قیامت هر کجا نامش برند اندر جهان | نام شاهان از بزرگی نام او چاکر شود | |
مهتران هفت کشور کهتران صاحبند | هر کسی کو کهتر صاحب بود مهتر شود | |
کشوری خالی نخواهد بود از عمال او | ور همیدون هفت کشور هفتصد کشور شود | |
مهتر دینست، وز دین گشتنش در عهد نیست | هر کسی از دین بگشت اندر جهان کافر شود | |
نام آن لشکر به گیتی گم شود کز بهر جنگ | چاکری از چاکرانش پیش آن لشکر شود | |
گر به رادی و هنر پیغمبری یابد کسی | صاحب سید سزا باید که پیغمبر شود | |
ور شمار فضل او را دفتری سازد کسی | هر چه قانون شمارست اندر آن دفتر شود | |
دست رادش را به دریا کی توان مانند کرد | که همی دریا به پیش دست او فرغر شود | |
دست او ابرست و دریا را مدد باشد ز ابر | نیز از دستش جهان دریای پهناور شود | |
آنکه اندر ژرف دریا راه برد روز و شب | بر امید سود ازین معبر بدان معبر شود، | |
گر زمانی خدمت صاحب کند، بیبیم غرق | گوهر اندر زیر گنجوران او بستر شود | |
تا وزارت را بدو شاه زمانه باز خواند | زو وزارت با نبوت هر زمان همبر شود | |
ای خجسته پی وزیر از فر تو ایوان ملک | بس نماند تا به خاور خسرو خاور شود | |
روم و چین صافی کند، یاران او در روم و چین | نایبی فغفور گردد حاجبی قیصر شود |