فرخی سیستانی (قصاید)/هنگامی گلست ای به دو رخ چون گل خودروی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | فرخی سیستانی (قصاید) (هنگامی گلست ای به دو رخ چون گل خودروی) از فرخی سیستانی |
' |
هنگامی گلست ای به دو رخ چون گل خودروی | همرنگ رخ خویش به باغ اندر گل جوی | |
همرنگ رخ خویش تو گل یابی لیکن | همچون گل رخسار تو آن گل ندهد بوی | |
مجلس به لب جوی بر ای شمسهی خوبان | کز گل چو بنا گوش تو گشتهست لب جوی | |
از مجلس ما مردم دو روی برون کن | پیش آر مل سرخ و برون کن گل دو روی | |
باغیست بدین زینت آراسته از گل | یکسو گل دو روی و دگر سو گل یکروی | |
تا این گل دو روی همیروی نماید | زین باغ برون رفتن ما را نبود روی | |
بونصر تو در پردهی عشاق رهی زن | بوعمرو تو اندر صفت گل غزلی گوی | |
تا روز به شادی بگذاریم که فردا | وقت ره غزو آید و هنگام تکاپوی | |
ما را ره کشمیر همیآرزو آید | ما ز آرزوی خویش نتابیم به یک موی | |
گاهست که یکباره به کشمیر خرامیم | از دست بتان پهنه کنیم از سر بت گوی | |
شاهیست به کشمیر، اگر ایزد خواهد | امسال نیارامم تا کین نکشم زوی | |
غزوست مرا پیشه و همواره چنین باد | تا من بوم از بدعت و از کفر جهان شوی | |
کوه و درهی هند مرا ز آرزوی غزو | خوشتر بود از باغ و بهار و لب مرزوی | |
خاری که به من در خلد اندر سفر هند | به چون به حضر در کف من دستهی شبوی | |
غاری چو چه مورچگان تنگ در این راه | به چون به حضر ساخته از سرو سهی کوی | |
مردی که سلاحی بکشد چهرهی آن مرد | بر دیدهی من خوبتر از صد بت مشکوی | |
بر دشمن دین تا نزنم بازنگردم | ور قلعهی او ز آهن چینی بود و روی | |
بس شهر که مردانش با من بچخیدند | کامروز نبینند در او جز زن بیشوی | |
تا کافر یابم، نکنم قصد مسلمان | تا گنگ بود، نگذرم از وادی آموی | |
از دولت ما دوست همینازد، گو ناز | بر ذلت خود خصم همیموید، گو موی |