صائب تبریزی (غزلیات)/ما تازه روی چون صدف از دانهی خودیم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | صائب تبریزی (غزلیات) (ما تازه روی چون صدف از دانهی خودیم) از صائب تبریزی |
' |
ما تازه روی چون صدف از دانهی خودیم | خرسند از محیط به پیمانهی خودیم | |
ما را غریبی از وطن خود نمیبرد | در کعبهایم و ساکن بتخانهی خودیم | |
از هوش میرویم به گلبانگ خویشتن | در خواب نوبهار ز افسانهی خودیم | |
نوبت به کینه جویی دشمن نمیدهیم | سنگی گرفته در پی دیوانهی خودیم | |
در بوم این سیاه دلان جغد میشویم | ورنه همای گوشهی ویرانهی خودیم | |
گرد گنه به چشمهی کوثر نمیبریم | امیدوار گریهی مستانهی خودیم | |
چون کوهکن به تیشهی خود جان سپردهایم | در زیر بار همت مردانهی خودیم | |
صائب ز فیض خانه بدوشی درین بساط | هر جا که میرویم به کاشانهی خودیم |