سعدی (غزلیات)/هر که مجموع نباشد به تماشا نرود
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سعدی (غزلیات) (هر که مجموع نباشد به تماشا نرود) از سعدی |
' |
هر که مجموع نباشد به تماشا نرود | یار با یار سفرکرده به تنها نرود | |
باد آسایش گیتی نزند بر دل ریش | صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود | |
بر دل آویختگان عرصه عالم تنگست | کان که جایی به گل افتاد دگر جا نرود | |
هرگز اندیشه یار از دل دیوانه عشق | به تماشای گل و سبزه و صحرا نرود | |
به سر خار مغیلان بروم با تو چنان | به ارادت که یکی بر سر دیبا نرود | |
با همه رفتن زیبای تذرو اندر باغ | که به شوخی برود پیش تو زیبا نرود | |
گر تو ای تخت سلیمان به سر ما زین دست | رفت خواهی عجب ار مورچه در پا نرود | |
باغبانان به شب از زحمت بلبل چونند | که در ایام گل از باغچه غوغا نرود | |
همه عالم سخنم رفت و به گوشت نرسید | آری آن جا که تو باشی سخن ما نرود | |
هر که ما را به نصیحت ز تو میپیچد روی | گو به شمشیر که عاشق به مدارا نرود | |
ماه رخسار بپوشی تو بت یغمایی | تا دل خلقی از این شهر به یغما نرود | |
گوهر قیمتی از کام نهنگان آرند | هر که او را غم جانست به دریا نرود | |
سعدیا بار کش و یار فراموش مکن | مهر وامق به جفا کردن عذرا نرود |