سعدی (باب نهم در توبه و راه صواب)/میان دو تن دشمنی بود و جنگ
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سعدی (باب نهم در توبه و راه صواب) (میان دو تن دشمنی بود و جنگ) از سعدی |
' |
میان دو تن دشمنی بود و جنگ | سر از کبر بر یکدیگر چون پلنگ | |
ز دیدار هم تا به حدی رمان | که بر هر دو تنگ آمدی آسمان | |
یکی را اجل در سر آورد جیش | سرآمد بر او روزگاران عیش | |
بداندیش او را درون شاد گشت | به گورش پس از مدتی برگذشت | |
شبستان گورش در اندوده دید | که وقتی سرایش زر اندوده دید | |
خرامان به بالینش آمد فراز | همی گفت با خود لب از خنده باز | |
خوشا وقت مجموع آن کس که اوست | پس از مرگ دشمن در آغوش دوست | |
پس از مرگ آن کس نباید گریست | که روزی پس از مرگ دشمن بزیست | |
ز روی عداوت به بازوی زور | یکی تخته برکندش از روی گور | |
سر تا جور دیدش اندر مغاک | دو چشم جهان بینش آگنده خاک | |
وجودش گرفتار زندان گور | تنش طعمه کرم و تاراج مور | |
چنان تنگش آگنده خاک استخوان | که از عاج پر توتیا سرمه دان | |
ز دور فلک بدر رویش هلال | ز جور زمان سرو قدش خلال | |
کف دست و سرپنجهی زورمند | جدا کرده ایام بندش ز بند | |
چنانش بر او رحمت آمد ز دل | که بسرشت بر خاکش از گریه گل | |
پشیمان شد از کرده و خوی زشت | بفرمود بر سنگ گورش نبشت | |
مکن شادمانی به مرگ کسی | که دهرت نماند پس از وی بسی | |
شنید این سخن عارفی هوشیار | بنالید کای قادر کردگار | |
عجب گر تو رحمت نیاری بر او | که بگریست دشمن به زاری بر او | |
تن ما شود نیز روزی چنان | که بروی بسوزد دل دشمنان | |
مگر در دل دوست رحم آیدم | چو بیند که دشمن ببخشایدم | |
به جایی رسد کار سر دیر و زود | که گویی در او دیده هرگز نبود | |
زدم تیشه یک روز بر تل خاک | به گوش آمدم نالهای دردناک | |
که زنهار اگر مردی آهستهتر | که چشم و بناگوش و روی است و سر |