سر کوچۀ سلامت فخر شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
شاه مرا چه حاجت انبوه لشکر است | عالم به یک اشارت حسنش مسخر است |
ای سرو جویبار چه نازی به خویشتن | بالای او به جلوه مگر از تو کمتر است |
چون دامنش به دست فتد مغتنم شمار | یکدم وصال دوست به عمری برابر است |
از کوی او به روضۀ رضوان نمیروم | عشاق را بهشت سر کوی دلبر است |
در شاهراه عشق مکن عافیت طلب | سر کوچۀ سلامت از آن راه دیگر است |
دیشب به خواب نرگس مست تو دیده ام | وامروزم این خمار از آنروی در سر است |
یک نقطه است علم چو زان نقطه بگذری | جهلست اگر ترا سخن صدق باور است |
ما را کلاه گوشۀ فقر است و کنج صبر | گنجی که از برای شاهان نا میسّر است |
فصل بهار و گوشۀ گلزار و جام می | عشرت بود تمام اگر یار در بر است |
فرق است زان شراب که مدهوشی آورد | تا راح ما که روح فزا و عقل پرور است |
ای فخر لجّه ایست به تحقیق طبع تو | کزان هر آن صدف که بر آید پر از در است |
در ویکیپدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۱۲:۱۶ (UTC)