سخنرانی والاحضرت شاهدخت اشرف پهلوی در استادیوم ورزشی پیونگ یانگ کره شمالی ۲۸ اردیبهشت ماه ۱۳۵۴
| کنگره جهانی پیکار با بیسوادی - تهران ۱۷ تا ۲۸ شهریور ۱۳۴۴ | پرتال والاحضرت شاهدخت اشرف پهلوی | برنامه عمرانی سوم/سال‌های ۱۳۴۳ تا ۱۳۴۵ |
سخنرانی والاحضرت شاهدخت اشرف پهلوی در استادیوم ورزشی پیونگ یانگ کره شمالی ۲۸ اردیبهشت ماه ۱۳۵۴
از سخنان محبت‌آمیزی که بیان داشتید متشکرم. هنگامی که می‌گویم احساسات دوستانه شما نسب به هم‌میهنان من متقابل است، می‌دانم که تمایل همگی آنان را به زبان می‌آورم.
اکنون بیش از دو سال از زمانی که روابط سیاسی بین ایران و جمهوری دمکراتیک خلق کره برقرار شده می گذرد و من واقفم که در زمینه روابط سیاسی، دو سال مدت زیاد نیست، ولی مهم این است که حتی ظرف همین مدت کوتاه روابط دوجانبه ما در جهت تحکیم پیوندهای دوستی و همکاری فیمابین با آهنگ سریعی گسترش یافته است. ما در ایران از تقویت هم‌بستگی‌های خود با جمهوری دمکراتیک خلق کره به گرمی استقبال می‌کنیم. در حالیکه فاصله به وسعت قاره آسیا ما را از یکدیگر جدا می‌کند، وجوه تشابه بسیاری در چشم‌اندازها و آرزوهای ما وجود دارد که ما را به یکدیگر نزدیک می‌سازد. نقطه نظرهای ما در زمینه توسعه ملی و مصالح بین‌المللی، هدف‌هایی بشمار می‌روند که در آن‌ها با یکدیگر شریک و سهیم هستیم.
برادر تاجدارم شاهنشاه آریامهر در کتابی که راجع به انقلاب اجتماعی ایران تألیف کرده‌اند، بیان می‌دارند که : «در عصر ما حقوق سیاسی بدون حقوق اجتماعی، عدالت قانونی بدون عدالت اجتماعی و دموکراسی سیاسی بدون دموکراسی اقتصادی معنی و مفهومی ندارد. پیشرفت واقعی در زمان ما عبارت از آن است که هر روز حلقه‌های بیشتری از زنجیری که اقلیت متنعم برای قرن‌ها به اکثریت محروم تحمیل کرده است شکسته شود. امروز اعمال اصول این عدالت واقعی نه تنها وظیفه ملی هر کشور و دولتی است، بلکه همچنین گرانبهاترین ارمغانی است که هر دولتی می‌تواند به جامعه بزرگ بشری و به صلح بدهد.» این ها اصول تغییرناپذیر انقلاب اجتماعی ایران است که توسط رهبر خردمند ما تعیین شده است. ما از آغاز کار این پرسش را از خود کردیم که چه کسی باید از توسعه بهره‌مند شود؟ پاسخ ما روشن بود. اگر قرار بر این باشد که استفاده و بهره‌گیری از تمام منابع انسانی و طبیعی کشور فقط به قدرت طبقه فئودال بیفزاید و ثروتمندان را ثروتمندتر کند، بدون آنکه مردم بطور کلی از ثمرات آن برخوردار شوند، در این صورت مبادرت به چنین اقدامی واجد ارزش نیست. به این طریق، لزوم توزیع بهتر و عادلانه‌تر منافع در جامعه درحال توسعه درست در قلب انقلاب ما جای دارد و این همان زمینه ذهنی است که نهضت ما را هدایت می‌کند.
در روابط ما با سایر ملت‌ها، اصول سیاست مستقل ملی ایران راهنمای ما است. ما روابط خود با دیگران را بر اساس برابری، احترام متقابل، عدم مداخله و همکاری سازنده بنیان می‌گذاریم. تشابه بین فلسفه انقلاب ملی و اصول سیاست خارجی ما با نظریه «جیوچه» که از طرف پرزیدنت کیم ایل سونگ عنوان شده، قابل ملاحظه است. از سخنان پرزیدنت کیم درباره این نظریه ترقی‌خواهانه نقل می‌کنم: «اساس نظریه جیوچه این است که انسان حاکم بر همه چیز و عامل قطعی هر چیزی است. بازسازی طبیعت و اجتماع نیز بخاطر مردم است.» در دنبال این نظریه پرزیدنت کیم چنین آمده است: «یک ملت برای آنکه حاکم بر سرنوشت خود باشد، باید یک دولت مستقل و همچنین استقلال سیاسی تضمین شده محکمی داشته باشد.» دولت ما می‌کوشد تا با همه کشورها در مورد پنج اصل: احترام به تمامیت و حاکمیت ارضی، عدم تجاوز، عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر، برابری و برخورداری متقابل و همزیستی مسالمت‌آمیز به توافق نظر برسد. این تشابه نظر درباره این همه اصول مهم ملی و بین‌المللی چهارچوبی را بوجود آورده است که در داخل آن ایران و جمهوری دمکراتیک خلق کره روابط دوستی و همکاری خود را برقرار نموده و حفظ کرده‌اند. لیکن هنگامی که با جامعه بین‌المللی سر و کار پیدا می‌کنیم متوجه غیبت محسوس اصول برابری و انصاف که اینقدر برای توسعه هماهنگ در روابط فیمابین ملت‌ها لازم است می‌شویم.
اگر بخواهیم برای توصیف خصیصه مستولی بر جهان، به نحوی که امروز مشاهده می‌کنیم، کلمه بیابیم، این کلمه باید محققاً «وابستگی» باشد. اما دنیای کوچکی که ما در آن نشو و نما یافته‌ایم به نمایش تفاوت‌ها و اختلاف‌های بزرگ ادامه می‌دهد. یک قسمت از ساکنان این دنیای کوچک باید از جهش عظیم به جلو در زمینه دانش و تکنولوژی ممنون باشند که بر اثر آن توانسته‌اند بطور سحرآمیزی باقیمانده قرن بیستم را هم طی کنند و کنار بگذارند و قرن بیست و یکم را آغاز نمایند، در حالی که قسمت دیگر، که اکثریت جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند، به زحمت از قرن هجدهم بیرون آمده‌اند، بدون شک شگفت‌انگیزترین معمای زمان ما، همانطور که آرنولد توینبی گفته این است که: «ما در روی یک سیاره زندگی می‌کنیم بی آنکه با هم معاصر باشیم.»
در طول سالیان متمادی، عدم موفقیت در تشخیص و شناسایی این وابستگی و در آوردن آن به صورت یک واقعیتی، سبب رنج عظیمی بوده است، رنجی که بالاتر از همه نصیب کشورهای در حال توسعه گردیده که مواد غذایی و مواد خام مورد نیاز دنیا را تولید می‌کنند بدون آنکه بهای عادلانه و تضمین شده‌ای دریافت دارند و ملل مرفه دنیا که کامروایی آن‌ها غالباً به قیمت خسران صادر کنندگان مواد خام تأمین شده است، باید بپذیرند که عدم تعادل فیمابین کشورهای ثروتمند و فقیر غلط است و باید چاره‌ای برای آن اندیشید و نظام توزیع ثروت جهان باید به نفع فقرزدگان و گرسنگان مورد تجدید نظر قرار گیرد و این به معنای یک نظام جدید در اقتصاد جهانی، در داد و ستد بین ملت‌ها و شرایط این داد و ستد است. کشور من به عنوان یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان و صادرکنندگان نفت، تعهداتی در زمینه بوجود آوردن یک دنیای عادلانه‌تر که به میزان بیشتری در شأن انسان باشد پذیرفته است. ما در تلاش‌های ملی خود که بخاطر ایجاد یک ایران مترقی و پیشرو صورت می‌پذیرد، وابستگی با دنیای معاصر و یا مسائل دیگران را از یاد نبرده‌ایم.
امروز برنامه کمک خارجی ایران به سطح ده میلیارد دلار که معادل شش درصد تولید ناخالص ملی ما است رسیده است، اما در زمینه کمک خارجی، مانند همه موارد دیگر، مسئولیت باید متناسب با ظرفیت باشد و به قول معروف، از هر کس باید قدر توانایی‌اش انتظار داشت. چنانچه کاهش درآمدهای حاصل از نفت، تقلیل ارزش پول‌های رایج و دور تسلسل تورم در کشورهای صنعتی ادامه یابد، برنامه کمک خارجی ما هم نمی‌تواند در این سطح باقی بماند و از میزان آن کاسته خواهد شد. یک سیستم بین‌المللی مبادله که هدف آن حفظ منافع یک طرف به قیمت زیان طرف دیگر باشد غیر عادلانه است و نمی‌تواند دوام پیدا کند. تولید کنندگان کالاهای اولیه که موجودیت جوامع آنان بستگی به صادرات‌شان دارد نباید و نمی‌توانند مجبور شوند که کاهش متوالی قدرت خرید خود را تحمل کنند. اگر قرار است راه‌حل‌هایی برای بیماری‌های اقتصاد فعلی دنیای ما در نظر گرفته شود، در این صورت تصمیم یکپارچه جامعه بین‌المللی که ضمن حفظ منافع هر کشور، ناشی از انگیزه‌های نوع‌دوستانه نیز باشد، باید موجباتی برای علاج تجویز نماید که از تکرار اشتباهات گذشته جلوگیری کند. این راه‌حل‌ها برای آنکه مؤثر و هم قابل دوام باشد باید بر اساس درس‌های گذشته، واقعیات وضع اقتصادی امروز دنیا و انصاف و برابری طرح‌ریزی شود.
دوستان عزیز، من از فرصتی که اجتماع امروز شما در اختیارم گذاشت کمال استقبال را به عمل آوردم تا نظرات کشور خودم را درمورد برخی از مسائلی که از لحاظ جامعه جهانی واجد اهمیت و فوریت است برای شما بیان کنم. این کار را با این امید انجام داده‌ام که دوستان خودمان در جمهوری دمکراتیک خلق کره را با وضع ایران آشنا سازم و میل دارم که با گفتن این جمله به سخنان خود خاتمه بدهم که از مشاهده این موضوع خوشوقتم که وضع و موقع ایران در سطح وسیعی از امور و مسائل بین‌المللی از حسن تفاهم و پشتیبانی جمهوری دمکراتیک خلق کره برخوردار است. گرم‌ترین درودهای مردم ایران را به همگی شما ابلاغ می‌کنم و برای شما زندگی سرشار از خوشبختی در یک دنیای بهره‌مند از آرامش آرزومندم.