دیوان فخر شیرازی/سنگ جفــا
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
گوهر حکمت | سنگ جفـــا از فخر شیرازی |
باران اشک |
دیوان فخر شیرازی |
ســـاقی آن جـام که جمشیــد نمیداد ز دست | پشــــت بــازو بــــزد آن رنـــد خــــرابــاتی مست | |
ای بســـا دست که بوسیــد بمــا تا برسیــد | مـا نبـــوئیم گــــلی را که رود دســــت به دست | |
خوش عروسیست جهان با زر و زیور لیکن | ننشــســتیم بــه یـــاری کـــه بـــه اغیـــار نشست | |
چـــرخ اگر ســـاغر ما میشکنــد معذور است | کـــاو ز پیمــــانـــۀ پیمـــان شــــکنی باشــد مست | |
نــه همیـــن سنگ جفـــا جانب مـــا میفکنـــد | کــه بســـا ســــاعد و ســـر پنجـۀ ساغر بشکست | |
تــو مپنـــدار که بـد مستــی او امروزســـت | کـــه زد این عربده جو بر صف رندان ز الست | |
ســاقیا می ده و از ســر ببر اندیشۀ پست | تا کــه در ســـاغر و پیمــانه و خم دردی هست | |
من کجــا کعبــه کجا مسجــد و محـراب کجا | پای خـــم شــــد ز ازل جـــای مـن بـاده پـرست | |
فخر تا با تو نشست از سر عالم برخاست | بتو پیوست و ز هر چیز که آن غیر تو رست |
***