دیوان شمس/گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم) از مولوی |
' |
گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم | ور لبش جور کند از بن دندان بکشم | |
ور بسوزد دل مسکین مرا همچو سپند | پای کوبان شوم و سوز سپندان بکشم | |
گر سر زلف چو چوگانش مرا دور کند | همچنین سجده کنان تا بن میدان بکشم | |
لعل در کوه بود گوهر در قلزم تلخ | از پی لعل و گهر این بخورم آن بکشم | |
این نبودهست و نباشد که من از طنز و گزاف | گهر از ره ببرم لعل بدخشان بکشم | |
رخم از خون جگر صدره اطلس پوشید | چه شود گر ز خطا خلعت سلطان بکشم | |
من چو در سایه آن زلف پریشان جمعم | لازمم نیست که من راه پریشان بکشم | |
همرهانم همه رفتند سوی رهزن دل | بگشایید رهم تا سوی ایشان بکشم | |
گر کسی قصه کند بارکشی مجنونی | از درون نعره زند دل که دو چندان بکشم | |
ور به زندان بردم یوسف من بیگنهی | همچو یوسف بروم وحشت زندان بکشم | |
گر دلم سر کشد از درد تو جان سیر شود | جان و دل تا برود بیدل و بیجان بکشم | |
شور و شر در دو جهان افتد از عنبر و مشک | چونک من دامن مشکین تو پنهان بکشم |