دیوان شمس/گر عشق بزد راهم ور عقل شد از مستی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (گر عشق بزد راهم ور عقل شد از مستی) از مولوی |
' |
گر عشق بزد راهم ور عقل شد از مستی | ای دولت و اقبالم آخر نه توام هستی | |
رستن ز جهان شک هرگز نبود اندک | خاک کف پای شه کی باشد سردستی | |
ای طوطی جان پر زن بر خرمن شکر زن | بر عمر موفر زن کز بند قفص رستی | |
ای جان سوی جانان رو در حلقه مردان رو | در روضه و بستان رو کز هستی خود جستی | |
در حیرت تو ماندم از گریه و از خنده | با رفعت تو رستم از رفعت و از پستی | |
ای دل بزن انگشتک بیزحمت لی و لک | در دولت پیوسته رفتی و بپیوستی | |
آن باده فروش تو بس گفت به گوش تو | جانها بپرستندت گر جسم بنپرستی | |
ای خواجه شنگولی ای فتنه صد لولی | بشتاب چه می مولی آخر دل ما خستی | |
گر خیر و شرت باشد ور کر و فرت باشد | ور صد هنرت باشد آخر نه در آن شستی | |
چالاک کسی یارا با آن دل چون خارا | تا ره نزدی ما را از پای بننشستی | |
درجست در این گفتن بنمودن و بنهفتن | یک پرده برافکندی صد پرده نو بستی |