دیوان شمس/چو یکی ساغر مردی ز خم یار برآرم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (چو یکی ساغر مردی ز خم یار برآرم) از مولوی |
' |
چو یکی ساغر مردی ز خم یار برآرم | دو جهان را و نهان را همه از کار برآرم | |
ز پس کوه برآیم علم عشق نمایم | ز دل خاره و مرمر دم اقرار برآرم | |
ز تک چاه کسی را تو به صد سال برآری | من دیوانه بیدل به یکی بار برآرم | |
چو از آن کوه بلندم کمر عشق ببندم | ز کمرگاه منافق سر زنار برآرم | |
بر من نیست من و ما عدمم بیسر و بیپا | سر و دل زان بنهادم که سر از یار برآرم | |
به تو دیوار نمایم سوی خود در بگشایم | به میان دست نباشد در و دیوار برآرم | |
تا چه از کار فزایی سر و دستار نمایی | که من از هر سر مویی سر و دستار برآرم | |
تو ز بیگاه چه لنگی ز شب تیره چه ترسی | که من از جانب مغرب مه انوار برآرم | |
تو ز تاتار هراسی که خدا را نشناسی | که دو صد رایت ایمان سوی تاتار برآرم | |
هله این لحظه خموشم چو می عشق بنوشم | زره جنگ بپوشم صف پیکار برآرم | |
هله شمس الحق تبریز ز فراق تو چنانم | که هیاهوی و فغان از سر بازار برآرم |