دیوان شمس/چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم) از مولوی |
' |
چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم | نه شبم نه شبپرستم که حدیث خواب گویم | |
چو رسول آفتابم به طریق ترجمانی | پنهان از او بپرسم به شما جواب گویم | |
به قدم چو آفتابم به خرابهها بتابم | بگریزم از عمارت سخن خراب گویم | |
به سر درخت مانم که ز اصل دور گشتم | به میانه قشورم همه از لباب گویم | |
من اگر چه سیب شیبم ز درخت بس بلندم | من اگر خراب و مستم سخن صواب گویم | |
چو دلم ز خاک کویش بکشیده است بویش | خجلم ز خاک کویش که حدیث آب گویم | |
بگشا نقاب از رخ که رخ تو است فرخ | تو روا مبین که با تو ز پس نقاب گویم | |
چو دلت چو سنگ باشد پر از آتشم چو آهن | تو چو لطف شیشه گیری قدح و شراب گویم | |
ز جبین زعفرانی کر و فر لاله گویم | به دو چشم ناودانی صفت سحاب گویم | |
چو ز آفتاب زادم به خدا که کیقبادم | نه به شب طلوع سازم نه ز ماهتاب گویم | |
اگرم حسود پرسد دل من ز شکر ترسد | به شکایت اندرآیم غم اضطراب گویم | |
بر رافضی چگونه ز بنی قحافه لافم | بر خارجی چگونه غم بوتراب گویم | |
چو رباب از او بنالد چو کمانچه رو درافتم | چو خطیب خطبه خواند من از آن خطاب گویم | |
به زبان خموش کردم که دل کباب دارم | دل تو بسوزد ار من ز دل کباب گویم |