دیوان شمس/چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد) از مولوی |
' |
چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد | چو دیدی روز روشن را چه جای پاسبان باشد | |
برای ماه و هنجارش که تا برنشکند کارش | تو لطف آفتابی بین که در شبها نهان باشد | |
دلا بگریز از این خانه که دلگیرست و بیگانه | به گلزاری و ایوانی که فرشش آسمان باشد | |
از این صلح پر از کینش وز این صبح دروغینش | همیشه این چنین صبحی هلاک کاروان باشد | |
بجو آن صبح صادق را که جان بخشد خلایق را | هزاران مست عاشق را صبوحی و امان باشد | |
هر آن آتش که میزاید غم و اندیشه را سوزد | به هر جایی که گل کاری نهالش گلستان باشد | |
یکی یاری نکوکاری ز هر آفت نگهداری | ظریفی ماه رخساری به صد جان رایگان باشد | |
یکی خوبی شکرریزی چو باده رقص انگیزی | یکی مستی خوش آمیزی که وصلش جاودان باشد | |
اگر با نقش گرمابه شود یک لحظه همخوابه | همان دم نقش گیرد جان چو من دستک زنان باشد | |
دل آواره ما را از آن دلبر خبر آید | شبی استاره ما را به ماه او قران باشد | |
چو از بام بلند او رو نماید ناگهان ما را | هوای سست بی آن دم مثال نردبان باشد | |
کسی کو یار صبر آمد سوار ماه و ابر آمد | مکن باور که ابر تر گدای ناودان باشد | |
چو چشم چپ همیپرد نشان شادی دل دان | چو چشم دل همیپرد عجب آن چه نشان باشد | |
بسی کمپیر در چادر ز مردان برده عمر و زر | مبین چادر تو آن بنگر که در چادر نهان باشد | |
بسی ماه و بسی فتنه به زیر چادر کهنه | بسی پالانیی لنگی که در برگستوان باشد | |
بسی خرگه سیه باشد در او ترکی چو مه باشد | چه غم داری تو از پیری چو اقبالت جوان باشد | |
بریزد صورت پیرت بزاید صورت بختت | ز ابر تیره زاید او که خورشید جهان باشد | |
کسی کو خواب میبیند که با ماهست بر گردون | چه غم گر این تن خفته میان کاهدان باشد | |
معاذالله که مرغ جان قفص را آهنین خواهد | معاذالله که سیمرغی در این تنگ آشیان باشد | |
دهان بربند و خامش کن که نطق جاودان داری | سخن با گوش و هوشی گو که او هم جاودان باشد |