دیوان شمس/هفتم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (ترجیع بند) (هفتم) از مولوی |
' |
مستی و عاشقی و جوانی و یار ما | نوروز و نوبهار و حمل میزند صلا | |
هرگز ندیده چشم جهان این چنین بهار | میروید از زمین و ز کهسار کیمیا | |
پهلوی هر درخت یکی حور نیکبخت | دزدیده مینماید اگر محرمی لقا | |
اشکوفه میخورد ز می روح طاس طاس | بنگر بسوی او که صلا میزند ترا | |
می خوردنش ندیدی اشکوفهاش ببین | شاباش ای شکوفه و ای باده مرحبا | |
سوسن به غنچه گوید: «برجه چه خفتهی | شمعست و شاهدست و شرابست و فتنها » | |
ریحان و لالها بگرفته پیالها | از کیست این عطا ز کی باشد جز از خدا | |
جز حق همه گدا و حزینند و رو ترش | عباس دبس در سر و بیرون چو اغنیا | |
کد کردن از گدا نبود شرط عاقلی | یک جرعه میبدیش بدی مست همچو ما | |
سنبل به گوش گل پنهان شکر کرد و گفت: | « هرگز مباد سایهی یزدان ز ما جدا | |
ما خرقها همه بفکندیم پارسال | جانها دریغ نیست چه جای دو سه قبا » | |
ای آنک کهنه دادی نک تازه باز گیر | کوری هر بخیل بداندیش ژاژخا | |
هر شه عمامه بخشد وین شاه عقل و سر | جانهاست بیشمار مر این شاه را عطا | |
ای گلستان خندان رو شکر ابر کن | ترجیع باز گوید باقیش، صبر کن | |
ای صد هزار رحمت نو ز آسمان داد | هر لحظه بیدریغ بران روی خوب باد | |
آن رو که روی خوبان پرده و نقاب اوست | جمله فنا شوند چو آن رو کند گشاد | |
زهره چه رو نماید در فر آفتاب | پشه چه حمله آرد در پیش تندباد | |
ای شاد آن بهار که در وی نسیم تست | وی شاد آن مرید که باشی توش مراد | |
از عشق پیش دوست ببستم دمی کمر | آورد تاج زرین بر فرق من نهاد | |
آنکو برهنه گشت و به بحر تو غوطه خورد | چون پاک دل نباشد و پاکیزه اعتقاد | |
آن کز عنایت تو سلاح صلاح یافت | با این چنین صلاح چه غم دارد از فساد | |
هرکس که اعتماد کند بر وفای تو | پا برنهد به فضل برین بام بیعماد | |
مغفور ما تقدم و هم ما تأخرست | ایمن ز انقطاع و ز اعراض و ارتداد | |
سرسبز گشت عالم زیرا که میرآب | آخر زمانیان را آب حیات داد | |
بختی که قرن پیشین در خواب جستهاند | آخر زمانیان را کردست افتقاد | |
حلوا نه او خورد که بد انگشت او دراز | آنکس خورد که باشد مقبول کپقباد | |
دریای رحمتش ز پری موج میزند | هر لحظهی بغرد و گوید که: « یا عباد » | |
هم اصل نوبهاری و هم فصل نوبهار | ترجیع سیومست هلا قصه گوشدار | |
شب گشته بود و هرکس در خانه میدوید | ناگه نماز شام یکی صبح بردمید | |
جانی که جانها همگی سایهای اوست | آن جان بران پرورش جانها رسید | |
تا خلق را رهاند زین حبس و تنگنا | بر رخش زین نهاد و سبک تنگ برکشید | |
از بند و دام غم که گرفتست راه خلق | هردم گشایشیست و گشاینده ناپدید | |
بگشای سینه را که صبایی همی رسد | مرده حیات یابد و زنده شود قدید | |
باور نمیکنی بسوی باغ رو ببین | کان خاک جرعهی ز شراب صبا چشید | |
گر زانکه بر دل تو جفا قفل کردهست | نک طبل میزنند که آمد ترا کلید | |
ور طعنه میزنند بر اومید عاشقان | دریا کجا شود به لب این سگان پلید | |
عیدیست صوفیان را وین طبلها گواه | ور طبل هم نباشد چه کم شود ز عید | |
بازار آخر آمد هین چه خریدهی | شاد آنک داد او شبهی گوهری خرید | |
بشناخت عیبهای متاع غرور را | بگزید عشق یار و عجایب دری گزید | |
نادر مثلثی که تو داری بخور حلال | خمخانهی ابد خنک آ، کاندرو خزید | |
هر لحظهی بهار نوست و عقار نو | جانش هزار بار چو گل جامها درید | |
من عشق را بدیدم بر کف نهاده جام | میگفت : « عاشقان را از بزم ما سلام » |