دیوان شمس/هجدهم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (ترجیع بند) (هجدهم) از مولوی |
' |
نامه رسید زان جهان بهر مراجعت برم | عزم رجوع میکنم، رخت به چرخ میبرم | |
گفت که: « ارجعی » شنو، باز به شهر خویش رو | گفتم: « تا بیامدم، دلشده و مسافرم | |
آن چمن و شکرستان، هیچ نرفت از دلم | من بدرونه واصلم، من به حظیره حاظرم | |
چون به سباغ طیر تو اوج هوا مخوف شد | بسته شدست راه من، زانک به تن کبوترم | |
گفت: « ازین تو غم مخور، ایمن و شادمان بپر | زانک رفیق امن شد جان کبوتر حرم | |
هرکسی برات حفظ ما دارد در زه قبا | در بر و بحر اگر رود باشد راد و محترم | |
نوح میان دشمنان بود هزار سال خوش | عصمت ماش بد به کف غالب بود لاجرم | |
چند هزار همچو او بندهی خاص پاک خو | هردم میرسیدشان بار و خفیر از درم » | |
گفت کلیم: « زاب من غم نخورم که من درم» | گفت: « خلیل ز آتشش غم نخورم که من زرم » | |
گفت: « مسیح مرده را زنده کنم به نام او | اکمه را بصر دهم، جانب طب ننگرم » | |
گلت: « محمد مهین، من به اشارت معین | بر قمر فلک زنم، کز قمران من اقمرم » | |
صورت را برون کنم پیش شهنشهی روم | کز تف او منورم، وز کف او مصورم | |
چون بروم برادرا هیچ مگو که نیست شد | در صف روح حاضرم، گر بر تو مسترم | |
نام خوشم درین جهان باشد چون صبا وزان | بوی خوشش عبرفشان زانک به جان معنبرم | |
ساکن گلشن و چمن پیش خوشان همچو من | وارهم از چه و رسن زانک برون چنبرم | |
بس کن و بحث این سخن در ترجیع بازگو | گرچه به پیش مستمع دارد هر سخن دورو | |
چونک ز آسمان رسد تاج و سریر و مهتری | به که سفر کنی دلا، رخت به آسمان بری | |
بین همه بحریان به کف گوهر خویش یافته | تو به میان جزر و مد در چه شمار اندری؟ | |
هین هله، گاو مرده را شیر مخوان و سر منه | گر چهکه غره میزند گاو به سحر سامری | |
گر نمرود برپرد فوق به پر کرکسان | زود فتد که نیستش قوت پر جعفری | |
گرچه کبوتری به فن کبک شکار میکند | باز سپید کی شود؟! کی رهد از کبوتری؟! | |
جان ندهد بجز خدا، عقل همو کند عطا | گرچه که صورتی کند، صنعت کف آزری | |
دردسر تنی مکش کوست به حیله نیم خوش | پیش خدای سر نهی، سر بستان آن سری | |
سر که دهی شکربری، شبه دهی گهر بری | سرمه دهی بصر بری، سخت خوش است تاجری | |
جود و سخا و لطف خو سجدهگری، چو آب جو | ترک هوا و آرزو هست سر پیمبری | |
روضهی روح سبز بین، ساکن روضه حور عین | مست و خراب میروی، نقل ملوک میچری | |
فرجهی باغ میکنی، شادی و لاغ میکنی | با صنمان شرمگین، پردهی شرم میدری | |
آمده ماه روی تو، جانب های و هوی تو | گلبن مشک بوی تو، با قد چست عرعری | |
روح و عقول سو به سو، سجدهکنان به پیش او | کای هوس و مراد جان، سخت لطیف منظری | |
ای قمران آسمان، زو ببرید رنگ رو | وی ملکان بابلی زو شنوید ساحری | |
سخت مفرح غمی، عیسی چند مریمی | جان هزار جنتی، رشک هزار کوثری | |
این غزل ای ندیم من بیترجیع چون بود؟! | بند کنش که بند تو سلسلهی جنون بود | |
از سر روزنم سحر گفت به قنجره مهی | هی تو بگو که کیستی؟ آنک ندادیش رهی | |
من تلف وصال تو،لیک تو کیستی؟ بگو | گفت: که « لاابالیی، خیرهکشی، شهنشهی | |
بیپر و بال فضل من، بر نپرد ز تن دلی | بیرسن عنایتم، برنشود کس از چهی | |
عقل ز خط من بود گشته ادیب انجمن | عشق ز جام من بود عشرتیی مرفهی | |
بیرخ خوب فرخم، قامت هرکی گشت خم | گر به بهشت خوش شود، باشد گول و ابلهی | |
بادیها نوشتهی شهر به شهر گشتهی | جز بر من مرید را کو کنفی و درگهی؟! | |
مرده ز بوی من شود زنده و زنده دولتی | گول ز حرف من شود نکتهشناس و آگهی » | |
گفتم: « کدیه میکنم، ای تو حیات هر صنم | تا ز تو لافها زنم کامد یار ناگهی » | |
گفت: « چو من شوم روی، تو به یقین فنا شوی | این نبود که با کسی، گنجم من به خرگهی | |
هست مرا بهر زمان، لطف و کرم جهان جهان | لیک بکوش و صبر کن، صاف شوی و آنگهی | |
از چه رسید آب را آینهگی؟ ز صافیی | از فرح صفا زند، آن گل سرخ قهقهی | |
کم بود این یگانگی، لیک به راه بندگی | صاحب نان و جامگی، هر طرفیست اسپهی | |
هست طبیب حاذقی هر طرفی و سابقی | نادره عیسیی که او دیده دهد با کمهی | |
بهر مثال گفتم این بهر نشاط هر حزین | لیک نیم مشبهی غرهی هر مشبهی | |
شرح که بیزبان بود، بیضرر و زیان بود | هم تو بگو شهنشها، فایدهی موجهی | |
ای تو به فکرت ردی خون حبیب ریخته | نیک نگر که او توی، ای تو ز خود گریخته |