دیوان شمس/من پای همی‌کوبم ای جان و جهان دستی

'

دیوان شمس (غزلیات) (من پای همی‌کوبم ای جان و جهان دستی) از مولوی

'

من پای همی‌کوبم ای جان و جهان دستی		ای جان و جهان برجه از بهر دل مستی
ای مست مکش محشر بازآی ز شور و شر		آن دست بر آن دل نه ای کاش دلی هستی
ترک دل و جان کردم تا بی‌دل و جان گردم		یک دل چه محل دارد صد دلکده بایستی
بنگر به درخت ای جان در رقص و سراندازی		اشکوفه چرا کردی گر باده نخوردستی
آن باد بهاری بین آمیزش و یاری بین		گر نی همه لطفستی با خاک نپیوستی
از یار مکن افغان بی‌جور نیامد عشق		گر نی ره عشق این است او کی دل ما خستی
صد لطف و عطا دارد صد مهر و وفا دارد		گر غیرت بگذارد دل بر دل ما بستی
با جمله جفاکاری پشتی کند و یاری		گر پشتی او نبود پشت همه بشکستی
دامی که در او عنقا بی‌پر شود و بی‌پا		بی‌رحمت او صعوه زین دام کجا خستی
خامش کن و ساکن شو ای باد سخن گر چه		در جنبش باد دل صد مروحه بایستی
شمس الحق تبریزی ماییم و شب وحشت		گر شمس نبودی شب از خویش کجا رستی