دیوان شمس/من اگر پرغم اگر شادانم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (من اگر پرغم اگر شادانم) از مولوی |
' |
من اگر پرغم اگر شادانم | عاشق دولت آن سلطانم | |
تا که خاک قدمش تاج من است | اگرم تاج دهی نستانم | |
تا لب قند خوشش پندم داد | قند روید بن هر دندانم | |
گلم ار چند که خارم در پاست | یوسفم گر چه در این زندانم | |
هر کی یعقوب من است او را من | مونس زاویه احزانم | |
در وصال شب او همچو نیم | قند می نوشم و در افغانم | |
پای من گر چه در این گل ماندهست | نه که من سرو چنین بستانم | |
ز جهان گر پنهانم چه عجب | که نهان باشد جان من جانم | |
گر چه پرخارم سر تا به قدم | کوری خار چو گل خندانم | |
بودهام ممن توحید کنون | ممنان را پس از این ایمانم | |
سایه شخصم و اندازه او | قامتش چند بود چندانم | |
هر کی او سایه ندارد چو فلک | او بداند که ز خورشیدانم | |
قیمتم نبود هر چند زرم | که به بازار نیم در کانم | |
من درون دل این سنگ دلان | چون زر و خاک به کان یک سانم | |
چونک از کان جهان بازرهم | زان سوی کون و مکان من دانم |