دیوان شمس/من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم) از مولوی |
' |
من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم | نه از اینم نه از آنم من از آن شهر کلانم | |
نه پی زمر و قمارم نه پی خمر و عقارم | نه خمیرم نه خمارم نه چنینم نه چنانم | |
من اگر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم | نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهل زمانم | |
خرد پوره آدم چه خبر دارد از این دم | که من از جمله عالم به دو صد پرده نهانم | |
مشنو این سخن از من و نه زین خاطر روشن | که از این ظاهر و باطن نه پذیرم نه ستانم | |
رخ تو گر چه که خوب است قفس جان تو چوب است | برم از من که بسوزی که زبانهست زبانم | |
نه ز بویم نه ز رنگم نه ز نامم نه ز ننگم | حذر از تیر خدنگم که خدایی است کمانم | |
نه می خام ستانم نه ز کس وام ستانم | نه دم و دام ستانم هله ای بخت جوانم | |
چو گلستان جنانم طربستان جهانم | به روان همه مردان که روان است روانم | |
شکرستان خیالت بر من گلشکر آرد | به گلستان حقایق گل صدبرگ فشانم | |
چو درآیم به گلستان گل افشان وصالت | ز سر پا بنشانم که ز داغت به نشانم | |
عجب ای عشق چه جفتی چه غریبی چه شگفتی | چو دهانم بگرفتی به درون رفت بیانم | |
چو به تبریز رسد جان سوی شمس الحق و دینم | همه اسرار سخن را به نهایت برسانم |