دیوان شمس/سی و ششم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (ترجیع بند) (سی و ششم) از مولوی |
' |
فتاد این دل به عشق پادشاهی | دو عالم را ز لطف او پناهی | |
اگر لطفش نماید رخ به آتش | ز آتشها برون روید گیاهی | |
چو بردابرد حسنش دید جانم | برفت آن های و هویم، ماند آهی | |
اگر حسنش بتابد بر سر خاک | ز هر خاکی برآید قرص ماهی | |
قیامتهای آن چشم سیاهش | بپوشانید جانم را سیاهی | |
ز تلخ هجر او، شکر چو زهری | ز خون خونین شده هر خاک راهی | |
زمین تا آسمان آتش گرفتی | اگر نی مژده دادی گاهگاهی | |
دو صد یوسف نماید از خیالش | که هریک را ذقنبر، طرفه چاهی | |
بهر چاهی ازان چهها درافتم | چو یوسف ز آن چه افتم من به چاهی | |
ایا مخدوم شمسالدین تبریز | ازین جانهای پرآتش مپرهیز | |
چو چنگ عشق او بر ساخت سازی | به گوش جان عاشق گفت رازی | |
بزد در بیشهی جان، عشقش آتش | بسوزانید هرجا بد مجازی | |
نمازی گردد آن جانی که دارد | به پیش قبلهی حسنش نمازی | |
ز فر جان عشقانگیز شاهی | نهد بر اطلس بختش طرازی | |
هر آن زاغی که چید از خرمن او | یکی دانه، دمی وا گشت بازی | |
زرایرهای روحی میسرایند | ز عشق روی او پردهی حجازی | |
چه میترسی ز مردن؟! رو تو بستان | ز عشقش عمر بیمرگی، درازی | |
چه عمری، عمر شیرینی، لطیفی | لطیفی، مست عشقی، پاکبازی | |
ولیکن ناز، او را زیبد ای جان | مکن زنهار با نازش، تو نازی | |
خداوند شمس دین، زان جام پیشین | بریزا در دهان جان ریشین |