دیوان شمس/ز هدهدان تفکر چو دررسید نشانش
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (ز هدهدان تفکر چو دررسید نشانش) از مولوی |
' |
ز هدهدان تفکر چو دررسید نشانش | مراست ملک سلیمان چو نقد گشت عیانش | |
پری و دیو نداند ز تختگاه بلندش | که تخت او نظرست و بصیرتست جهانش | |
زبان جمله مرغان بداند او به بصیرت | که هیچ مرغ نداند به وهم خویش زبانش | |
نشان سکه او بین به هر درست که نقدست | ولیک نقد نیابی که بو بری سوی کانش | |
مگر که حلقه رندان بینشان تو ببینی | که عشق پیش درآید درآورد به میانش | |
ز تیر او بود آن دل که برپرید از آن سو | وگر نه کیست ز مردان که او کشید کمانش | |
کسی که خورد شرابش ز دست ساقی عشقش | همان شراب مقدم تو پر کن و برسانش | |
از آنک هیچ شرابی خمار او ننشاند | دغل میار تو ساقی مده از این و از آنش | |
ز شمس مفخر تبریز باده گشت وظیفه | چگونه بنده نباشد به هر دمی دل و جانش |