دیوان شمس/روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود) از مولوی |
' |
روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود | جان نبرد خود ز شیر روبه کور و کبود | |
قاصد ره داد شیر ور نه کی باور کند | این چه که روباه لنگ دنبه ز شیری ربود | |
گوید گرگی بخورد یوسف یعقوب را | شیر فلک هم بر او پنجه نیارد گشود | |
هر نفس الهام حق حارس دلهای ماست | از دل ما کی برد میمنه دیو حسود | |
دست حق آمد دراز با کف حق کژ مباز | در ره حق هر کی کاشت دانه جو جو درود | |
هر که تو را کرد خوار رو به خدایش سپار | هر کی بترساندت روی به حق آر زود | |
غصه و ترس و بلا هست کمند خدا | گوش کشان آردت رنج به درگاه جود | |
یارب و یارب کنان روی سوی آسمان | آب ز دیده روان بر رخ زردت چو رود | |
سبزه دمیده ز آب بر دل و جان خراب | صبح گشاده نقاب ذلک یوم الخلود | |
گر سر فرعون را درد بدی و بلا | لاف خدایی کجا دردهدی آن عنود | |
چون دم غرقش رسید گفت اقل العبید | کفر شد ایمان و دید چونک بلا رو نمود | |
رنج ز تن برمدار در تک نیلش درآر | تا تن فرعون وار پاک شود از جحود | |
نفس به مصرست امیر در تک نیلست اسیر | باش بر او جبرئیل دود برآور ز عود | |
عود بخیلست او بو نرساند به تو | راز نخواهد گشا تا نکشد نار و دود | |
مفخر تبریز گفت شمس حق و دین نهفت | رو ترش از توست عشق سرکه نشاید فزود |