دیوان شمس/دوم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (ترجیع بند) (دوم) از مولوی |
' |
ماه رمضان آمد ای یار قمر سیما | بربند سر سفره بگشای ره بالا | |
ای یاوهی هر جایی وقتست که بازآیی | بنگر سوی حلوایی تا کی طلبی حلوا | |
یک دیدن حلوایی زانسان کندت شیرین | که شهد ترا گوید: « خاک توم ای مولا » | |
مرغت ز خور و هیضه ماندهست در این بیضه | بیرون شو ازین بیضه تا باز شود پرها | |
بر یاد لب دلبر خشکست لب مهتر | خوش با شکم خالی مینالد چون سرنا | |
خالی شو و خالی به لب بر لب نابی نه | چون نی زدمش پر شو وانگاه شکر میخا | |
بادی که زند بر نی قندست درو مضمر | وان مریم نی زان دم حامل شده حلویا | |
گر توبه ز نان کردی آخر چه زیان کردی | کو سفرهی نانافزا کو دلبر جان افزا | |
از درد به صاف آییم وز صاف به قاف آییم | کز قاف صیام ای جان عصفور شود عنقا | |
صفرای صیام ارچه سودای سر افزاید | لیکن ز چنین سودا یابند ید بیضا | |
هر سال نه جوها را می پاک کند از گل | تا آب روان گردد تا کشت شود خضرا | |
بر جوی کنان تو هم ایثار کن این نان را | تا آب حیات آید تا زنده شود اجزا | |
سرنامهی تو ماها هفتاد و دو دفتر شد | وان زهرهی حاسد را هفتاد و دو دف تر شد | |
ای مستمع این دم را غریدن سیلی دان | میغرد و میخواند جان را بسوی دریا | |
بستیم در دوزخ یعنی طمع خوردن | بگشای در جنت یعنی که دل روشن | |
بس خدمت خیر کردی بس کاه و جوش بردی | در خدمت عیسی هم باید مددی کردن | |
گر خر نبدی آخر کی مسکن ما بودی | گردون کشدی ما را بر دیده و بر گردون | |
آن گنده بغل ما را سر زیر بغل دارد | کینه بکشیم آخر زان کوردل کودن | |
تا سفره و نان بینی کی جان و جهان بینی | رو جان و جهان را جو ای جان و جهان من | |
اینها همه رفت ای جان بنگر سوی محتاجان | بیبرگ شدیم آخر چون گل زدی و بهمن | |
سیریم ازین خرمن زین گندم و زین ارزن | بیسنبله و میزان ای ماه تو کن خرمن | |
ماییم چو فراشان بگرفته طناب دل | تا خیمه زنیم امشب بر نرگس و بر سوسن | |
تا چند ازین کو کو چون فاختهی رهجو | میدرد این عالم از شاهد سیمین تن | |
هر شاهد چون ماهی رهزن شده بر راهی | هر یک چو شهنشاهی هر یک ز دگر احسن | |
جانبخش و مترس ای جان بر بخل مچفس ای جان | مصباح فزون سوزی افزون دهدت روغن | |
شاهی و معالی جو خوش لست ابالی گو | از شیر بگیر این خو مردی نهی آخر زن | |
پا در ره پرخون نه رخ بر رخ مجنون نه | شمشیر وغا برکش کمیخت اسد برکن | |
ای مطرب طوطی خو ترجیع سوم برگو | تا روح روان گردد چون آب روان در جو | |
ای عیسی بگذشته خوش از فلک آتش | از چرخ فرو کن سر ما را سوی بالا کش | |
با خاک یکی بودم ز اقدام همی سودم | چون یک صفتم دادی شد خاک مرا مفرش | |
یک سرمه کشیدستی جان را تو درین پستی | کش چشم چو دریا شد هرچند که بود اخفش | |
بیمستی آن ساغر مستست دل و لاغر | بیسرمهی آن قیصر هر چشم بود اعمش | |
در بیشهی شیران رو تا صید کنی آهو | در مجلس سلطان رو وز بادهی سلطان چش | |
هر سوی یکی ساقی با بادهی راواقی | هر گوشه یکی مطرب شیرین ذقن و مهوش | |
از یار همی پرسی که عیدی و یا عرسی | یارب ز کجا داری این دبدبه و این کش | |
در شش جهة عالم آن شیر کجا گنجد | آن پنجهی شیرانه بیرون بود از هر شش | |
خورشید بسوزاند مه نیز کند خشکی | از وش علیهم دان این شعشعه و این رش | |
نوری که ذوق او جان مست ابد ماند | اندر نرسد وا خورشید تو در گردش | |
چون غرقم چون گویم اکنون صفت جیحون | تا بود سرم بیرون میگفت لبم خوش خوش | |
تا تو نشوی ماهی این شط نکند غرقت | جز گلبن اخضر را ره نیست درین مرعش | |
شرحی که بگفت این را آن خسرو بیهمتا | چون گویی و چون جویی لا یکتب و لا ینقش | |
آن دل که ترا دارد هست از دو جهان افزون | هم لیلی و هم مجنون باشند ازو مجنون |