دیوان شمس/دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد) از مولوی |
' |
دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد | پرده شب میدرید او از جنون تا بامداد | |
دوش ساغرهای ساقی جمله مالامال بود | ای که تا روز قیامت عمر ما چون دوش باد | |
بادهها در جوش از او و عقلها بیهوش از او | جزو و کل و خار و گل از روی خوبش باد شاد | |
بانگ نوشانوش مستان تا فلک بررفته بود | بر کف ما باده بود و در سر ما بود باد | |
در فلک افتاده ز ایشان صد هزاران غلغله | در سجود افتاده آن جا صد هزاران کیقباد | |
روز پیروزی و دولت در شب ما درج بود | شب ز اخوان صفا ناگه چنین روزی بزاد | |
موج زد دریا نشانی یافت زین شب آسمان | آن نشان را از تفاخر بر سر و رو مینهاد | |
هر چه ناسوتی ز ظلمت راهها را بسته بود | نور لاهوتی ز رحمت بستهها را میگشاد | |
کی بماند زان هوا اشکال حسی برقرار | چون بماند برقرار آن کس که یابد این مراد | |
عمر را از سر بگیرید ای مسلمانان که یار | نیستان را هست کرد و عاشقان را داد داد | |
یار ما افتادگان را زین سپس معذور داشت | زان که هر جا کوست ساقی کس نماند بر سداد | |
جوش دریای عنایت ای مسلمانان شکست | طمطراق اجتهاد و بارنامه اعتقاد | |
آن عنایت شه صلاح الدین بود کو یوسفیست | هم عزیز مصر باید مشتریش اندر مزاد |