دیوان شمس/دلی کز تو سوزد چه باشد دوایش
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (دلی کز تو سوزد چه باشد دوایش) از مولوی |
' |
دلی کز تو سوزد چه باشد دوایش | چو تشنه تو باشد که باشد سقایش | |
چو بیمار گردد به بازار گردد | دکان تو جوید لب قندخایش | |
تویی باغ و گلشن تویی روز روشن | مکن دل چو آهن مران از لقایش | |
به درد و به زاری به اندوه و خواری | عجب چند داری برون سرایش | |
مها از سر او چو تو سایه بردی | چه سود و چه راحت ز سایه همایش | |
چو یک دم نبیند جمال و جلالت | بگیرد ملالی ز جان و ز جایش | |
جهان از بهارش چو فردوس گردد | چمن بیزبانی بگوید ثنایش | |
جواهر که بخشد کف بحر خویش | فزایش که بخشد رخ جان فزایش | |
جهان سایه توست روش از تو دارد | ز نور تو باشد بقا و فنایش | |
منم مهره تو فتاده ز دستت | از این طاس غربت بیا درربایش | |
بگیرم ادب را ببندم دو لب را | که تا راز گوید لب دلگشایش |