دیوان شمس/در هوایت بی‌قرارم روز و شب

'

دیوان شمس (غزلیات) (در هوایت بی‌قرارم روز و شب) از مولوی

'

در هوایت بی‌قرارم روز و شب		سر ز پایت برندارم روز و شب
روز و شب را همچو خود مجنون کنم		روز و شب را کی گذارم روز و شب
جان و دل از عاشقان می‌خواستند		جان و دل را می‌سپارم روز و شب
تا نیابم آن چه در مغز منست		یک زمانی سر نخارم روز و شب
تا که عشقت مطربی آغاز کرد		گاه چنگم گاه تارم روز و شب
می‌زنی تو زخمه و بر می‌رود		تا به گردون زیر و زارم روز و شب
ساقیی کردی بشر را چل صبوح		زان خمیر اندر خمارم روز و شب
ای مهار عاشقان در دست تو		در میان این قطارم روز و شب
می‌کشم مستانه بارت بی‌خبر		همچو اشتر زیر بارم روز و شب
تا بنگشایی به قندت روزه‌ام		تا قیامت روزه دارم روز و شب
چون ز خوان فضل روزه بشکنم		عید باشد روزگارم روز و شب
جان روز و جان شب ای جان تو		انتظارم انتظارم روز و شب
تا به سالی نیستم موقوف عید		با مه تو عیدوارم روز و شب
زان شبی که وعده کردی روز وصل		روز و شب را می‌شمارم روز و شب
بس که کشت مهر جانم تشنه است		ز ابر دیده اشکبارم روز و شب