دیوان شمس/تماشا مرو نک تماشا تویی
| ' | دیوان شمس (غزلیات) (تماشا مرو نک تماشا تویی) از مولوی |
' |
تماشا مرو نک تماشا تویی جهان و نهان و هویدا تویی چه این جا روی و چه آن جا روی که مقصود از این جا و آن جا تویی به فردا میفکن فراق و وصال که سرخیل امروز و فردا تویی تو گویی گرفتار هجرم مگر که واصل تویی هجر گیرا تویی ز آدم بزایید حوا و گفت که آدم تو بودی و حوا تویی ز نخلی بزایید خرما و گفت که هم دخل و هم نخل خرما تویی تو مجنون و لیلی به بیرون مباش که رامین تویی ویس رعنا تویی تو درمان غم‌ها ز بیرون مجو که پازهر و درمان غم‌ها تویی اگر مه سیه شد همو صیقلست تو صیقل کنی خود مه ما تویی وگر مه سیه شد برو تو ملرز که مه را خطر نیست ترسا تویی ز هر زحمت افزا فزایش مجو که هم روح و هم راحت افزا تویی چو جمعی تو از جمع‌ها فارغی که با جمع و بی‌جمع و تنها تویی یکی برگشا پر بافر خویش که هم صاف و هم قاف و عنقا تویی چو درد سرت نیست سر را مبند که سرفتنه روز غوغا تویی اگرعالمی منکر ما شود غمی نیست ما را که ما را تویی مرو زیر و ما را ز بالا مگیر به پستی بمنشین که بالا تویی من و ما رها کن ز خواری مترس که با ما تویی شاه و بی‌ما تویی بشو رو و سیمای خود درنگر که آن یوسف خوب سیما تویی غلط یوسفی تو و یعقوب نیز مترس و بگو هم زلیخا تویی گمان می‌بری و این یقین و گمان گمان می‌برم من که مانا تویی از این ساحل آب و گل درگذر به گوهر سفر کن که دریا تویی از این چاه هستی چو یوسف برآ که بستان و ریحان و صحرا تویی اگر تا قیامت بگویم ز تو به پایان نیاید سر و پا تویی