دیوان شمس/بیا بیا که ز هجرت نه عقل ماند نه دین
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (بیا بیا که ز هجرت نه عقل ماند نه دین) از مولوی |
' |
بیا بیا که ز هجرت نه عقل ماند نه دین | قرار و صبر برفتهست زین دل مسکین | |
ز روی زرد و دل درد و سوز سینه مپرس | که آن به شرح نگنجد بیا به چشم ببین | |
چو نان پخته ز تاب تو سرخ رو بودم | چو نان ریزه کنونم ز خاک ره برچین | |
چو آینه ز جمالت خیال چین بودم | کنون تو چهره من زرد بین و چین بر چین | |
مثال آبم در جوی کژروان چپ و راست | فراق از چپ و از راستم گشاده کمین | |
به روز و شب چو زمین رو بر آسمان دارم | ز روی تو که نگنجد در آسمان و زمین | |
سحر ز درد نوشتیم نامه پیش صبا | که از برای خدا ره سوی سفر بگزین | |
اگر سر تو به گل دربود مشوی بیا | وگر به خار رسد پا به کندنش منشین | |
بیا بیا و خلاصم ده از بیا و برو | بیا چنانک رهد جانم از چنان و چنین | |
پیام کردم کای تو پیمبر عشاق | بگو برای خدا زود ای رسول امین | |
که غرق آبم و آتش ز موج دیده و دل | مرا چه چاره نوشت او که چاره تو همین | |
نشست نقش دعایم به عالم گردون | کجاست گوش نمازی که بشنود آمین | |
هزار آینه و صد هزار صورت را | دهم به عشق صلاح جهان صلاح الدین |