دیوان شمس/به آفتاب شهم گفت هین مکن این ناز

'

دیوان شمس (غزلیات) (به آفتاب شهم گفت هین مکن این ناز) از مولوی

'

به آفتاب شهم گفت هین مکن این ناز		که گر تو روی بپوشی کنیم ما رو باز
دمی که شعشعه این جمال درتابد		صد آفتاب شود آن زمان سیاه و مجاز
کسی شود به تو غره که روی دوست ندید		کسی که دید مرا کی کند تو را اعزاز
ز گازران مگریز و به زیر ابر مرو		که ابر را و تو را من درآورم به نیاز
اگر چه جان و جهانی خوش به توست جهان		نگون شوی چو رخم دلبری کند آغاز
مرا هزار جهانست پر ز نور و نعیم		چه ناز می‌رسدت با من ای کمین خباز
عباد را برهانم ز نان و از نانبا		حیات من بدهدشان حیات و عمر دراز
ز آفتاب گذشتیم خیز ای ناهید		بیار باده و نقل و نبات و نی بنواز
زمانه با تو نسازد تو سازوارش کن		به چنگ ما ده سغراق و چنگ را ده ساز
نبات و جامد و حیوان همه ز تو مستند		دمی بدین دو سه مخمور بی‌نوا پرداز
حیات با تو خوشست و ممات با تو خوشست		گهیم همچو شکر بفسران گهی بگداز
چو ماه همره من شد سفر مرا حضرست		به زیر سایه او می‌روم نشیب و فراز
ز آسمان شنوم من که عاقبت محمود		خموش باش که محمود گشت کار ایاز