دیوان شمس/بنشسته به گوشهای دو سه مست ترانه گو
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (بنشسته به گوشهای دو سه مست ترانه گو) از مولوی |
' |
بنشسته به گوشهای دو سه مست ترانه گو | ز دل و جان لطیفتر شده مهمان عنده | |
ز طرب چون حشر شود سرشان مستتر شود | فتد از جنگ و عربده سر مستان میان کو | |
ز اشارات روحشان ز صباح و صبوحشان | عسل و می روان شود به چپ و راست جوی جو | |
نفسیشان معانقه نفسیشان معاشقه | نفسی سجده طرب نفسی جنگ و گفت و گو | |
نفسی یار قندلب شکرین شکرنسب | به چنین حال بوالعجب تو از ایشان ادب مجو | |
به خدا خوب ساقیی که وفادار و باقیی | به حلیمی گناه جو به طبیعت نشاط خو | |
قدحی دو ز دست خود بده ای جان به مست خود | هله تا راز آسمان شنوی جمله مو به مو | |
تو بر او ریز جام می که حجاب وی است وی | هله تا از سعادتت برهد اوی او ز او | |
چو خرد غرق باده شد در دولت گشاده شد | سر هر کیسه کرم بگشاید که انفقوا | |
بهل آن پوست مغز بین صنم خوب نغز بین | هله بردار ابر را ز رخ ماه تو به تو | |
پس از این جمله آبها نرود جز بجوی ما | من سرمست میکشم ز فراتش سبو سبو | |
من و دلدار نازنین خوش و سرمست همچنین | به گلستان جان روان ز گلستان رنگ و بو | |
نظری کن به چشم او به جمال و کرشم او | نظری کن به خال او به حق صحبت ای عمو | |
تو اگر در فرح نهای که حریف قدح نهای | چه برد طفل از لبش چو بود مست لبلبو | |
چو شدی محرم فلک سبک ای یار بانمک | بنگر ذره ذره را زده زیر بغل کدو | |
چو تف آفتاب زد ره ذرات بیعدد | بشکافید پرده شان نپذیرد دگر رفو | |
به لبانت ز دست شد سر او باز مست شد | زند او باز این زمان چو کبوتر بقوبقو | |
تو بخسپی و عشق و دل گذران بی ز غش و غل | ز ره خواب بر فلک خوش و سرمست دو به دو | |
بخورند از نخیل جان که ندیدهست انس و جان | رطب و تمر نادری که نگنجد در این گلو | |
که ابیت بمهجتی شرفا عند سیدی | ز طعام و شراب حق بخورم اندر آن غلو | |
هله امشب به خانه رو که دل مست شد گرو | چو شود روز خوش بیا شنو این را تمام تو | |
تو بگو باقی غزل که کند در همه عمل | که تویی عشق و عشق را نبود هیچ کس عدو | |
تو بگو کب کوثری خوش و نوش و معطری | همه را سبز کن طری و ز پژمردگی بشو |