دیوان شمس/ببسته است پری نهانیی پایم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (ببسته است پری نهانیی پایم) از مولوی |
' |
ببسته است پری نهانیی پایم | ز بند اوست که من در میان غوغایم | |
ز کوه قافم من که غریب اطرافم | به صورتم چو کبوتر به خلق عنقایم | |
کبوترم چو شود صید چنگ باز اجل | از آن سپس پر عنقای روح بگشایم | |
ز آفتاب خرد گر چه پشت من گرم است | برای سایه نشینان چو خیمه برپایم | |
چو ابن وقت بود دامن پدر گیرد | چه صوفیم که به سودای دی و فردایم | |
مرا چو پرده درآویختی بر این درگاه | هم از برای برآویختن نمیشایم | |
ز لطف توست که از جغدیم برآوردی | چو طوطیان ز کف تو شکر همیخایم | |
اگر ز جود کف تو به بحر راه برم | تمام گوهر هستی خویش بنمایم | |
شکار درک نیم من ورای ادارکم | به پای وهم نیم من درازپهنایم | |
سخن به جای بمان خویش بین کجایی تو | مرا بجوی همان جا که من همان جایم |