دیوان شمس/اگر گلهای رخسارش از آن گلشن بخندیدی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (اگر گلهای رخسارش از آن گلشن بخندیدی) از مولوی |
' |
اگر گلهای رخسارش از آن گلشن بخندیدی | بهار جان شدی تازه نهال تن بخندیدی | |
وگر آن جان جان جان به تنها روی بنمودی | تنم از لطف جان گشتی و جان من بخندیدی | |
ور آن نور دو صد فردوس گفتی هی قنق گلدم | شدی این خانه فردوسی چو گل مسکن بخندیدی | |
وگر آن ناطق کلی زبان نطق بگشادی | تن مرده شدی گویا دل الکن بخندیدی | |
گر آن معشوق معشوقان بدیدستی به مکر و فن | روانها ذوفنون گشتی و هر یک فن بخندیدی | |
دریدی پردهها از عشق و آشوبی درافتادی | شدندی فاش مستوران گر او معلن بخندیدی | |
گر آن سلطان خوبی از گریبان سر برآوردی | همه دراعههای حسن تا دامن بخندیدی | |
ور آن ماه دو صد گردون به ناگه خرمنی کردی | طرب چون خوشهها کردی و چون خرمن بخندیدی | |
ور او یک لطف بنمودی گشادی چشم جانها را | خشونتها گرفتی لطف و هر اخشن بخندیدی | |
شهنشاه شهنشاهان و قانان چون عطا دادی | به مسکینی شدی او گنج و بر مخزن بخندیدی | |
از آن میهای لعل او ز پرده غیب رو دادی | حسن مستک شدی بیمی و بر احسن بخندیدی | |
ور آن لعل لبان او گهرها دادی از حکمت | شدی مرمر مثال لعل و بر معدن بخندیدی | |
ور آن قهار عاشق کش به مهر آمیزشی کردی | که خارا بدادی شیر و تا آهن بخندیدی | |
وگر زالی از آن رستم بیابیدی نظر یک دم | به حق بر رستم دستان صف اشکن بخندیدی | |
در آن روزی که آن شیر وغا مردی کند پیدا | نه بر شیران مست آن روز مرد و زن بخندیدی | |
پیاپی ساقی دولت روان کردی می خلت | که تا ساغر شدی سرمست وز می دن بخندیدی | |
هر آن جانی که دست شمس تبریزی ببوسیدی | حیاتش جاودان گشتی و بر مردن بخندیدی | |
بدیدی زود امن او ز مردی جنگ میجستی | کراهت داشتی بر امن و بر ممن بخندیدی |