دیوان شمس/آن جا که چو تو نگار باشد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (آن جا که چو تو نگار باشد) از مولوی |
' |
آن جا که چو تو نگار باشد | سالوس و حفاظ عار باشد | |
سالوس و حیل کنار گیرد | چون رحمت بیکنار باشد | |
بوسی به دغا ربودم از تو | ای دوست دغا سه بار باشد | |
امروز وفا کن آن سوم را | امروز یکی هزار باشد | |
من جوی و تو آب و بوسه آب | هم بر لب جویبار باشد | |
از بوسه آب بر لب جوی | اشکوفه و سبزه زار باشد | |
از سبزه چه کم شود که سبزه | در دیده خیره خار باشد | |
موسی ز عصا چرا گریزد | گر بر فرعون مار باشد | |
بر فرعونان که نیل خون گشت | بر ممن خوشگوار باشد | |
هرگز نرمد خلیل ز آتش | گر بر نمرود نار باشد | |
یعقوب کجا رمد ز یوسف | گر بر پسرانش بار باشد | |
آن باد بهار جان باغست | بر شوره اگر غبار باشد | |
زان باغ درخت برگ یابد | اشکوفه بر او سوار باشد | |
احمد چو تو راست پس ز بوجهل | عشقا سزدت که عار باشد | |
این را بر دست و آن بدین مات | کار دنیا قمار باشد | |
آن کس که ز بخت خود گریزد | بگریخته شرمسار باشد | |
هین دام منه به صید خرگوش | تا شیر تو را شکار باشد | |
ای دل ز عبیر عشق کم گوی | خود بو برد آن که یار باشد |