دیوان بیدل شیرازی/ دام هستی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
غفلت | دام هستی از بیدل شیرازی |
' |
دیوان بیدل شیرازی |
تا از کمند هستی ای مرغ دل نجستی | کی یافتی بلندی زان نیستی و پستی | |
منع از شراب عشقم زاهد مکن که باشد | خود عین هوشیاری این بیخودی و مستی | |
اول بسوز خود را زاهد از آتش عشق | ورنه بسوزی آخر از خویشتن پرستی | |
ای صید پای بسته ای مرغ جان که هرگاه | جستی ز دام هستی بر لامکان نشستی | |
تا چند همچو روباه در قید لاشه ای هان | بفشان چو شیر مردان بر این دو کون دستی | |
با یار خویش بیدل پیوستی آن زمانی | کز هر چه دل بریدی وز خویشتن گسستی |
***