دیوان بیدل شیرازی/ اول عشق
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
سینۀ ریش | اول عشق از بیدل شیرازی |
' |
دیوان بیدل شیرازی |
دادن جان مشکلست و بهر تو آسان | صبر به هر چه ظفر بهر تو نتوان | |
هر که ترا دید و جان نداد بخوانم | جانور او را که هست صورت بیجان | |
کارم از آن روی درهمست که دیدم | بر رخ آن ماهرو زلف پریشان | |
عشق ندارد که نیستش سر تسلیم | بنده نباشد که نیست بندۀ فرمان | |
نیست مجال کسی جمال تو دیدن | شب پره چون بیند آفتاب درخشان | |
یوسف مصری اگر جمال تو بیند | تاب نیارد چنانکه موسی عمران | |
حد بشر نیست این لطافت و خوبی | حور بهشتی تو خود صورت انسان | |
فاخته گر دیده ای اعتلای اوج | میل نکردی دگر به سرو خرامان | |
تاب و توانم نماند و صبر و تحمل | اول عشق و رسید عمر به پایان | |
زاهدم ار ترک عشق گفت چه حاصل | عاشق دیوانه را ملامت نادان | |
چرخ بگو کم کند جفا که ازین پس | داد ز جورش برم به حضرت خاقان | |
بیدل و رستن ز دام زلف تو هیهات | جان نتوان برد ازین کمند به آسان |
***