دیوان بیدل شیرازی/گلشن فردوس

کفر پنهانی

گلشن فردوس از بیدل شیرازی

روز جوانی

دیوان بیدل شیرازی

تا یکی زلف به رخساره پریشان داری		دل سودازدگان بی سر و سامان داری
روی بنمای و بپوشان رخ خورشید ز شرم		ای که از روی چو مه مهر درخشان داری
باغ اگر سرو و گل و سنبل و ریحان دارد		تو قد و زلف و خط و عارض تابان داری
بنگر آینه و گلشن فردوس ببین		ای که در دل هوس روضۀ رضوان داری
صورتی باید و معنی که شود حسن تمام		تو پری روی همین داری و هم آن داری
منع از می کنی و عشق بتان خاصه بهار		کافرم من اگر ای شیخ تو ایمان داری
گل به بار آمد و معشوقه به بر ساقی مست		فرصت از دست مده هر قدر امکان داری
باده مینوش و بنوشان و بده جام بگیر		دور ساقیست چه اندیشه ز دوران داری
دود آه تو ز افلاک گذشت آتش عشق		چند آخر به دل سوخته پنهان داری
جان اگر رفت ز تن گو برود باکی نیست		غم جان چند خوری گر غم جانان داری
سوخت برق اجلت خرمن هستی و هنوز		چشم بیدل به ره قطرۀ باران داری

***