دیوان بیدل شیرازی/قرار در کف

زلف مشكبوی

قرار در كف از بیدل شیرازی

نوش بی نیش

دیوان بیدل شیرازی

مگرم قرار در كف سر زلف یار گیرد		به جز اين وگر نه مشكل كه دلم قرار گیرد
بربود تركی آخر دل من ز كف به دستان		كه هزار همچو دستان به یكی سوار گیرد
تنم از غمش چو نال و نكشم ز سینه آهی		كه به خشك نال ترسم كه از آن شرار گیرد
سر زلف تابدارش زده حلقه همچو ماری		دل من چو طفل نادان كه به دست مار گیرد
تو و وصل حور زاهد من و حسرت نگاری		كه ز خون بی گناهان به كفش نگار گیرد
ز دو جزع ناوك افكن ز دو ابروی كمانكش		چو دلم شكار وحشی نه یكی هزار گیرد
ز جهان كناره جستم كه تو در كنارم آیی		ولی از بر تو حاشا كه دلم كنار گیرد
نه به خویش راه پوید شتری كه در قطار است		كه كشد كسی مر او را كه سر مهار گیرد
به كرشمه ای دلم برد و بسی عجب كه هرگز		نشنیده كس عقابی كه مگس شكار گیرد
نگذر به خاك بیدل ز پس وفاتش ای جان		كه مبادت آینۀ دل ز غمش غبار گیرد

***