خواجوی کرمانی (غزلیات)/یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | خواجوی کرمانی (غزلیات) (یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست) از خواجوی کرمانی |
' |
یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست | چشمم ز غمت چشمهی یاقوت روانست | |
آن موی میان تو که سازد کمر از موی | مویی به میان آمده یا موی میانست | |
در موی میانت سخنی نیست که خود نیست | لیکن سخن ار هست در آن پسته دهانست | |
تا پشت کمان میشکند ابروی شوخت | پیوسته ز ابروی تو پشتم چو کمانست | |
با ما به شکر خنده درآ زانکه یقینم | کز پستهی تنگ تو یقینم بگمانست | |
گفتند که آن جان جهان با تو چنان نیست | گویی که چنانست که با ما نچنانست | |
پنداشت که ما را غم جانست ولیکن | ما در غم آنیم که او در غم آنست | |
عمری به تمنای رخش میگذرانیم | در محنت و غم گرچه که دنیا گذرانست | |
در کنج صوامع مطلب منزل خواجو | کو معتکف کوی خرابات مغانست |