خواجوی کرمانی (غزلیات)/چو طلعت تو مرا منتهای مقصودست

'

خواجوی کرمانی (غزلیات) (چو طلعت تو مرا منتهای مقصودست) از خواجوی کرمانی

'

چو طلعت تو مرا منتهای مقصودست		بیا که عمر من این پنجروز معدودست
مقیم کوی تو گشتم که آستان ایاز		بنزد اهل حقیقت مقام محمودست
دلم ز مهر رخت می‌کشد بزلف سیاه		چرا که سایه‌ی زلف تو ظل ممدودست
من از وصال تو عهدیست کارزو دارم		که کام دل بستانم چنانکه معهودست
ز بسکه دل بربودی چو روی بنمودی		گمان مبر که دلی در زمانه موجودست
اگر چنانکه کسی را ز عشق مقصودیست		مرا ز عشق تو مقصود ترک مقصودست
دلم ز زلف تو بر آتشست و می‌دانم		که سوز سینه پر دود مجمر از عودست
چه نکهتست مگر بوی لاله و سمنست		چه زمزمه‌ست مگر بانک زخمه عودست
اگر مراد نبخشد بدوستان خواجو		خموش باش که امساک نیکوان جودست