خواجوی کرمانی (غزلیات)/نشان دل بی نشان از که جویم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | خواجوی کرمانی (غزلیات) (نشان دل بی نشان از که جویم) از خواجوی کرمانی |
' |
نشان دل بی نشان از که جویم | حدیث تن ناتوان با که گویم | |
گر از کوی او روی رفتن ندارم | مگیرید عیبم که در بند اویم | |
برویم فرو میچکد اشک خونین | ز خون جگر تا چه آید برویم | |
رخ ار زانکه شستم بخوناب دیده | غبار سر کویت از رخ نشویم | |
وفای تو ورزم بهر جا که باشم | دعای تو گویم بهر جا که پویم | |
خیال تو بینم اگر غنچه چینم | نسیم تو یابم اگر لاله بویم | |
چه نالم چو از ناله دل شد چو نالم | چه مویم چو از مویه شد تن چو مویم | |
چو رنجم تو دادی شفا از چه خواهم | چو درد از تو دارم دوا از که جویم | |
اگر کوزه خالی شد از باده حالی | بده ساقیا کاسهئی از سبویم | |
چو ساغر بگرید ببین های هایم | چو مطرب بنالد ببین های و هویم | |
بچوگان مزن بیش ازینم چو خواجو | که سرگشته و خسته مانند گویم |