خواجوی کرمانی (غزلیات)/من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | خواجوی کرمانی (غزلیات) (من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم) از خواجوی کرمانی |
' |
من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم | من آن نوباوهی قدسم که نزل باغ رضوانم | |
چو جام بیخودی نوشم جهانرا جرعه دان سازم | چو در میدان عشق آیم فرس برآسمان رانم | |
چراغ روز بنشیند شب ار چون شمع برخیزم | ز مهرم آستین پوشد مه ار دامن برافشانم | |
ز معنی نیستم خالی بهر صورت که میبینم | بصورت نیستم مایل بهر معنی که میدانم | |
اگر پنهان بود پیدا من آن پیدای پنهانم | وگر نادان بود دانا من آن دانای نادانم | |
همای گلشن قدسم نه صید دانه و دامم | تذرو باغ فردوسم نه مرغ این گلستانم | |
چه در گلخن فرود آیم که در گلشن بود جایم | درین بوم از چه رو پایم که باز دست سلطانم | |
من آن هشیار سرمستم که نبود بی قدح دستم | نگویم نیستم هستم بلی هم این و هم آنم | |
سراندازی سرافرازم تهی دستی جهان بازم | سبکساری گران سیرم سبک روحی گرانجانم | |
سپهر مهر را ماهم جهان عشق را شاهم | بتانرا آستین بوسم مغانرا آفرین خوانم | |
اگر دیو سلیمانم ز خاتم نیستم خالی | ولی مهر پری رویان بود مهر سلیمانم | |
چو خضرم زنده دل زیرا که عشقست آب حیوانم | چو نوحم نوحه گر زانرو که در چشمست طوفانم | |
بهر دردی که درمانم همان دردم دوا باشد | که هم درمان من دردست و هم دردست درمانم | |
منم هم چشم و هم طوفان که طوفانست در چشمم | منم هم جان و هم جانان که جانانست در جانم | |
برو از کفر و دین بگذر مرا از کفر دین مشمر | که هم ایمان من کفرست و هم کفرست ایمانم | |
که میگوید که از جمعی پریشان میشود خواجو | مرا جمعیت آن وقتست کز جمعی پریشانم |