خواجوی کرمانی (غزلیات)/مرا که راه نماید کنون به خانهی دل
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | خواجوی کرمانی (غزلیات) (مرا که راه نماید کنون به خانهی دل) از خواجوی کرمانی |
' |
مرا که راه نماید کنون به خانهی دل | که خاک راهم اگر دل دهم به خانهی گل | |
من آن نیم که ز دینار باشدم شادی | اگر چه بنده باقبال میشود مقبل | |
چو سرو هر که برآورد نام آزادی | دلش کجا بسهی قامتان شود مائل | |
مرا قتیل نبیند کسی بضربت تیغ | مگر گهی که ز من منقطع شود قاتل | |
به راه بادیه مستسقی جمال حرم | بود لبالبش از آب دیدگان منزل | |
ز چشم ما نرود کاروان بوقت رحیل | به حکم آنکه ز سیلاب نگذرد محمل | |
اگر چه بر گذرت سائلان بسی هستند | چو آب دیدهی ما نیست در رهت سائل | |
بملک دانش اگر حکم و حکمتت باید | مقیم عالم دیوانگی شوای عاقل | |
چو وصل و هجر حجابست پیش اهل سلوک | ازین حجاب برون آی تا شوی واصل | |
مفارقت متصور کجا شود ما را | که نیست هر دو جان در میان ما حائل | |
کسی که در حرم جان وطن کند خواجو | بود هر آینه از ساکنان کعبهی دل |