حدیث عشق بیدل شیرازی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بودیم آن زمان کـه ز گیتـی نشـان نبود | این آفتــاب و ماه و زمین و زمــان نبود |
زیـن کاینــات نام و نشــــانی نبـود هیچ | معشوق بود و عاشق و کس در میان نبود |
می بــاختیـــــم عشــق نهــانـی بــه یکدگر | بود از دو سو محبــت و لیکن عیان نبود |
فکـــر تــو بــود در دل مــا و نبود دل | ذکــــر تـو بـود ورد زبــان و زبـان نبود |
چــــون آفتـــاب بــود نمــایـان رخـش دلی | آن مظهــری که جلــوه نمــاید در آن نبود |
آورد از عـــدم به وجــود اینهمـــه نقوش | چون بنگرید آنچه دلش خواست در آن نبود |
بس نقش بست صورت انسان بدست خویش | آئینـــــــه بـــــرای رخـــــش آنچنـــان نبود |
مـــرغ شبیـــم مــا و رخ دوســـت آفتـاب | از ما دگـــر نه طلعـــت دلبــر نهان نبود |
اندیشــه را به کنـه جمــال تو راه نیست | جـــایی دلـــم برفت کـــه جـای گمـان نبود |
یک حرف بیش نیست چو بیدلحدیث عشق | حاجت تـرا به اینهمـه شـرح و بیان نبود |
در ویکیپدیا موجود است:
M rastgar ۱ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۶:۴۷ (UTC)