حافظ (غزلیات)/نماز شام غریبان چو گریه آغازم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | حافظ (غزلیات) (نماز شام غریبان چو گریه آغازم) از حافظ |
' |
نماز شام غریبان چو گریه آغازم | به مویههای غریبانه قصه پردازم | |
به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار | که از جهان ره و رسم سفر براندازم | |
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب | مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم | |
خدای را مددی ای رفیق ره تا من | به کوی میکده دیگر علم برافرازم | |
خرد ز پیری من کی حساب برگیرد | که باز با صنمی طفل عشق میبازم | |
بجز صبا و شمالم نمیشناسد کس | عزیز من که بجز باد نیست دمسازم | |
هوای منزل یار آب زندگانی ماست | صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم | |
سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی | شکایت از که کنم خانگیست غمازم | |
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم میگفت | غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم |