حافظ (غزلیات)/منم که گوشه میخانه خانقاه من است

'

حافظ (غزلیات) (منم که گوشه میخانه خانقاه من است) از حافظ

'

منم که گوشهٔ میخانه خانقاه من است دعایِ پیر مُغان، وِرد صبحگاه من است گَرَم ترانهٔ چنگ، صبوح نیست چه باک؟ نوای من به سحر، آه عَُذرخواه من است ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله گدایِ خاکِ درِ دوست، پادشاه من است غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست جز این خیال ندارم؛ خدا گواه من است مگر به تیغ اَجَل خیمه برکَنم ور نی رَمیدن از در دولت نه رسم و راه من است از آن زمان که بر این آستان نهادم روی فرازِ مسندِ خورشید تکیه‌گاه من است گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ تو در طریق ادب باش و گو: «گناه من است»