حافظ (غزلیات)/زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | حافظ (غزلیات) (زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست) از حافظ |
' |
زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست | پیرهن چاک و غزل خوان و صُراحی در دست | |
نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان | نیم شب، دوش به بالین من آمد بنشست | |
سر فراگوش من آورد به آواز حزین | گفت: «ای عاشق شوریدهی من، خوابت هست؟» | |
عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند | کافر عشق بود گر نشود باده پرست | |
برو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر | که ندادند جز این تُحفه به ما روز اَلَست | |
آن چه او ریخت به پیمانهی ما نوشیدیم | اگر از خَمر بهشت است وگر باده مست | |
خنده جام مِی و زلف گره گیرِ نگار | ای بسا توبه که چون توبهی حافظ بشکست |